Podróż życia na koniec świata: Chile z Patagonią i Atacamą. Opcja z Wyspą Wielkanocną

Nawet jeśli do Patagonii przylecimy po południu, to słońce w tych szerokościach geograficznych nie zajdzie jeszcze przez długi czas. Przenocujemy w Punta Arenas. Jeśli nie liczyć wyspiarskiej Ziemi Ognistej, to jest to najdalej na południe położone miasto na kontynencie południowoamerykańskim.

Pierwszy pełny dzień w Patagonii zaczniemy od eksploracji Cieśniny Magellana. Chociaż do Antarktydy mamy jeszcze sporo kilometrów to nie przeszkodzi nam to zaobserwować jednego z gatunków pingwinów. Pingwiny Magellana są jedną z atrakcji Patagonii. Ale uwaga! Nie można się do nich zbliżać, nawet jeśli udają zaciekawienie podchodząc do nas. To najczęściej zapowiedź ataku i bolesnego dziabnięcia. 

Przejazd do Puerto Natales.

Park Narodowy Torres del Paine wziął swoją nazwę od trzech skalnych wież. Nie bez powodu uznawany jest za Ósmy Cud Świata. Wodospady, turkusowe jeziora, pasące się wdzięczne guanako, widoki spływającego do jeziora lodowca zostaną w naszej pamięci na zawsze. 

Będziemy mieć czas na trekkingi i podziwianie wielu odcieni skał i szmaragowej wody w jeziorze.  Spacer z widokiem na pływające kawałki lodu z lodowca Grey.

Dziś czeka nas rejs Południowy skraj Patagonii rozdziela dwa oceany. Z Puerto Natales po zachodniej stronie ruszymy jedną z zatok Pacyfiku do jednego z najbardziej efektownych lodowców. Zaokrętujemy się na stateczek i popłyniemy po mroźnych wodach do lodowca Balmaceda. Podziwianie patagońskiej przyrody z pokładu jachtu. Podczas rejsu będziemy mieć możliwość możliwość degustacji typowego chilijskiego drinka czyli pisco sour. Zalecamy też wziąć whisky na degustację z lodem z lodowca  🙂 Czeka nas typowy lunch na patagońskim rancho. Po lunchu płyniemy dalej,  w kierunku Puerto  Natales przez Fiord Ostatniej Nadziei. Może będziemy mieć możliwość zobaczenia kolonii delfinów?

Lecimy do słońca! Najpierw powrót na południe do lotniska w Punta Arenas, a następnie lecimy do stolicy kraju. Wieczorem spacer zapoznawczy z metropolią Santiago de Chile.
Zostaniemy tu na dwie noce.

Zwiedzimy stolicę Chile, czyli miasto świętego Jakuba – Santiago. Obejrzymy z zewnątrz Palacio de la Moneda, znany z pamiętnego ataku lotniczego na prezydenta Salvadore Allende, Plaza de Armas, czyli centralny plac miasta z katedrą, wjedziemy na wzgórze San Cristobal, żeby podziwiać przepiękną panoramę miasta w otoczeniu Andów. Na górę możemy dostać się pieszo, albo kolejką funicular,  której wejście zaprojektował chilijski architekt pochodzenia polskiego – Luciano Kulczewski. 

Piątkowe przedpołudnie poświęcimy na leniwą eksplorację stolicy miasta lub odpoczynek. Po południu znowu zobaczymy lotnisko Arturo Merino Beniteza i polecimy jeszcze bardziej na północ, do Antofagasty. Jest to jedno z głównych miast na północy tego ciągnącego się przez cztery tysiące kilometrów kraju.

Jedna z głównych atrakcji naszej chilijskiej wyprawy: Paranal – kultowe obserwatorium astronomiczne położone w Andach na wysokości 2635 metrów n.p.m. na górze Cerro Paranal, około 130 km na południe od Antofagasty i 12 km od wybrzeża Pacyfiku. Można je zwiedzać tylko raz w tygodniu, i zapisywać trzeba się z bardzo dużym wyprzedzeniem! Uwaga – ze względu na bezpieczeństwo obserwatorium zastrzega możliwość odwołania wycieczki przy złej pogodzie.
Obserwatorium Paranal można zobaczyć też w filmie o Jamesie Bondzie. Pamiętacie „Quantum of Solace” ? I hotel z filmu? To Residencia, wyjątkowa konstrukcja wybudowana jako hotel dla astronomów pracujących w ekstremalnych warunkach panujących na dużej wysokości.

Niedzielę spędzimy w drodze na pustynię do uroczego miasteczka San Pedro de Atacama. 

Tu nie można się nudzić. Choć miejsce kiedyś było jedynie miejscem postojowym na zmianę koni i mułów, to dziś przyciąga tłumy turystów. Bo któż nie marzył o wycieczce na Księżyc? Do Valle de La Luna ruszymy, aby zdążyć na zachód słońca w iście księżycowych okolicznościach przyrody. W San Pedro de Atacama spędzimy trzy noce.

Będziemy mieć czas na relaks.  Możemy podziwiać leniwie pustynię. Dla chętnych są  wycieczki fakultatywne –  spacer po gigantycznych solniskach, podziwianie flamingów, kąpiel w cenotach pośrodku pustyni, jeziora u stóp gór  lub gorące źródła Puritama. Pustynne pejzaże potrafią zaskoczyć.

Drugi dzień pustynnego relaksu  Możemy podziwiać leniwie pustynię. Dla chętnych są  wycieczki fakultatywne –  spacer po gigantycznych solniskach, podziwianie flamingów, kąpiel w cenotach pośrodku pustyni, jeziora u stóp gór  lub gorące źródła Puritama. Pustynne pejzaże potrafią zaskoczyć.

Przed świtem opuszczamy San Pedro de Atacama, żeby zdążyć na spektakularny spektakl przyrody –  gejzery Tatio. Choć niektóre z nich są niewielkie, a temperatura powietrza szczególnie z rana naprawdę niska, to każdy obłoczek pary wydobywający się spod ziemi jest bardzo gorący! 

Przed lotem chcemy odwiedzić jeszcze największą dziurę na ziemi. A raczej w ziemi. Kopalnia Chuquicamata to największa odkrywkowa kopalnia świata. Nazwa pochodzi od rdzennych mieszkańców, którzy z tych złóż miedzi jeszcze przed przybyciem Hiszpanów wytwarzali broń i narzędzia. Wieczorny lot z lotniska w Calama do Santiago de Chile.

 Chile jest jednym z wiodących światowych producentów wina. Historia winiarstwa w Chile sięga XVI wieku, bo wtedy przybyli europejscy misjonarze, którzy sadzili winorośl, żeby robić wina mszalne. Najbardziej charakterystycznym winem dla Chile jest carmenere. Dlaczego? Opowiemy na miejscu i oczywiście zdegustujemy w czasie wizyty w dolinie Casablanki.

Jedziemy do Valparaíso, jednego  z największych portów na kontynencie do 1914 roku, kiedy otwarto Kanał Panamski. Miasto leży panoramicznie wokół zatoki na czterdziestu pięciu wzgórzach. Na wzgórza wjeżdżają liczne kolejki. Po przemierzeniu kilku malowniczych i przepełnionych pracowniami artystów uliczek ujrzymy zapierającą dech w piersiach panoramę miasta i portu.  Potem pojedziemy do popularnego kurortu wypoczynkowego Viña del Mar  – chilijskiego Sopot, bo tam w leśnym amfiteatrze co roku odbywa się znany na całą Amerykę Łacińska festiwal piosenki. Powrót do Santiago de Chile.

Polecimy do najbardziej odizolowanego miejsca na świecie. Sam lot z Santiago de Chile na Rapa Nui, jak brzmi jej tradycyjna nazwa,  trwa około 5-6 godzin. Najbliżsi sąsiedzi mieszkają ponad 2 tysiące kilometrów, na maleńkiej wysepce Pitcairn. Natomiast z Chile, do którego od ponad stu lat należy ten skrawek lądu to prawie 4 tysiące kilometrów! Znana jest z gigantycznych bazaltowych posągów o zaciśniętych ustach – moai. Na niewielkiej powierzchni (najdłuższy bok wyspy mierzy 24 kilometry) jest ich tam ponad tysiąc. 

Wspinaczka na wulkan Rano Raraku . Wygasły wulkan w którym wykuwano posągi to chyba najciekawsze miejsce na wyspie – widać rzeźby w różnej fazie obróbki, a gotowe olbrzymy stoją pionowo, zagrzebane po szyję w ziemi, wyglądają jakby schodziły w dół. Kolejne sesje zdjęciowe na tle posągów. Czerpiemy energię z kamiennego pępka świata.

Idealnym miejscem na wypoczynek jest słynna plaża Anakena. W niedużej zatoczce z przeczystą kryształową wodą, w cieniu palm i moai, można rozkoszować się naturą.

Zaczniemy zwiedzanie  wioski ceremonialnej Orongo położonej ponad jeziorem w kraterze wulkanu Rano Kau. Aż do końca XIX wieku Orongo – skaliste wybrzeże przy trzech maleńkich wysepkach było miejscem kultu człowieka – ptaka. Z każdego plemienia wybierano najdzielniejszego, który potrafił bez zadrapania zejść 400 metrów w dół po stromym klifie, nie zważając na rekiny dopłynąć do skalistej wyspy i znaleźć na niej pierwsze jajo rybitwy. Zwycięzca przypływał z jajem do swego wodza, który dostępował niezwykłych zaszczytów – golono mu głowę, malowano na kolorowo, i następny rok spędzał w całkowitym odosobnieniu.

“Stolica”, czyli Hanga Roa, jedyna miejscowość na wyspie, to w gruncie rzeczy większa wieś, nieco rozciągnięta – ma 3,5 tysiąca mieszkańców. Życie toczy się tam niespiesznie, swoim rytmem, tuż pod moai przy porcie dzieciaki kopią piłkę, w zatoczkach łowią wędkarze. Ostatnie chwile nad Rapa Nui i powrót do Santiago de Chile.

Wracać już czas… Żegnamy kontynent południowoamerykański i wsiadamy do samolotu.

Lądujemy w zimnej Europie